Müdafacı Anne-Baba

Bu aile tipi, çocuğun yanlış davranışlarına bile göz yuman, kararları tamamen çocuğa bırakan, her şeye evet demeye eğilimli, eleştiriyi ciddiye almayan bir tutum sergiler.

Çocuğunu olduğu gibi kabullenmiştir. Kirpi yavrusunu pamuğum diye sever hesabı, çocuk, sırf onun çocuğu olduğu için bile mükemmeldir.

Çocuğu zayıf bir not alsa gelip öğretmenle kavga eder. Ona göre, öğretmenler çocuğun zekâsını anlamıyordun “Çocuğum nasıl zayıf aldı?” demez, “Çocuğuma nasıl zayıf verdiniz!” der. “Çocuğuma nasıl olur da zayıf verirsiniz? Keşke yazılıya ben girseydim. Yazılıya bütün gece beraber çalıştık. Demek ki siz güzel okuyamadmız.” diyerek öğretmeni suçlar. Ona göre ders programı da çok ağırdır. “Benim gibi üniversite mezunu adamm yapamadığı soruyu on beş yaşındaki çocuk nasıl yapsın?” der.
Bu aile, çocuk eğitiminde kendi eksiklik ve yetersizliklerini göz ardı edip, dışarıda suçlular arar. Sığınılan bahanelerden bazılan şunlardır: “Mahalle çocuğumu bozdu.” “Televizyon çocuğumu bozdu.” “Falan arkadaşı çocuğumu bozdu.”

Onlara göre çocukları bir harikadır. Bu harikalarını daima başkalarının harikalarıyla karşılaştırırlar. Cümleye genellikle “Bizim çocuk geçen gün ne yaptı biliyor musunuz?” diye başlarlar. Devamındaki cümle, “Hadi yavrum göster amcalar a…” dır.

Bu tipler, çocuğun ruhundaki gizli kabiliyeti bulacağız diye çocuğu heder ederler. Çocuğu başka bir çocukla kavga ettiyse, bizimkiler çocuğun anne babasıyla daha çok kavga ederler. Olay o haddeye varır ki, çocuklar büyükleri ayırmak durumunda kalırlar.

Ailenin bu davranışları çocuğu bağımlı hale getireceği için tehlikelidir. Çocuk aüesi olmadan hiçbir şey yapamaz duruma gelir ve her olayda ailesine güvenip sorumluluk almaz.

Bu tip anne babaların çocukları, düşüncesizce hareket eden, saldırgan, pervasız, bencil, sadece kendini düşünen, acıma duygusu az, narsistik, huzursuz, içki ve uyuşturucuya eğilimli bireyler olarak ortaya çıkarlar.